Wysoka – najwyższy szczyt Pienin

• Przejście całej pętelki zajmuje wg mapy: 5:30 minut.
• MÓJ czas: 7 godzin
• Ze Szczawnicy do Jaworek kursują bisy. Cena w 2024 r to ok.8 zł.

Przy Wąwozie parking kosztuje (2025 r): 5 zł/godzina i 15 zł za cały dzień.

Parking znajduje się po przeciwnej stronie od Wąwozu Homole. W 2025 r opłata wynosi : 20 zł za cały dzień.

Po drodze mijam nowo powstałą Osadę Biała Woda.

Dochodzę do ostatniego, najdalej wysuniętego parkingu przed Rezerwatem Biała Woda.

Opłata wynosi 3 zł za każdą rozpoczętą godzinę. Oczywiście można tu zaparkować, ale kończąc wędrówkę w Wąwozie Homole, musiałabym przejść jeszcze dwa kilometry, by tu dotrzeć.

Już z daleka, od ostatniego parkingu rzuca się w oczy samotna turnia. Jest to wapienna górka o nazwie: Czubata Skała. Ma 675m. Naprzeciw po prawej stronie znajduje się jeszcze większa Smolegowa Skała.

Oficjalnie początek rezerwatu rozpoczyna zadaszona wiata, z napisem: „Witamy w Białej Wodzie”.

Krajobrazowy Rezerwat Biała Woda został utworzony w 1963 r.

Rezerwat przechodzi przez Wąwóz Międzyskały. Spotkamy tu kilka urokliwych mostków.

Większa część rezerwatu przebiega wzdłuż Potoku Biała Woda. Można tu zauważyć efektowne kaskady i niewielkie basiory, gdzie piętrzy się spadająca woda.

Po drodze mijam Bacówkę, gdzie w sezonie dostaniemy najrozmaitsze owcze wyroby.

Potok zakręca przy Kociuhylskiej Skale a ja idę w prawo pod górę.

Już po kilku minutach niespodzianka! Łowiecki!!!!

Przelatuje koło mnie kilkadziesiąt przecudnych owieczek!

Im wyżej jestem, tym piękniejszy i rozleglejszy widok. Z Przełęczy Rozdziela cały rezerwat Biała Woda, jak na dłoni. A w dole rzuca się w oczy potężna Smolegowa Skała.

Przełęcz Rozdziela jest na wysokości 803 m. Oddziela Małe Pieniny od Beskidu Sądeckiego.

Ruszam w kierunku Wierchliczki. Trudno się zdecydować w którą stronę patrzeć.

Na jakiś czas szlak wchodzi do lasu. I tu spotyka mnie niemiła niespodzianka: wszędobylskie błocicho. Na szczęście nie jest to długi odcinek.

Widoki oszałamiające. To jedna z piękniejszych dróg, jakimi szłam.

Mijam Wierchliczkę bokiem. Teraz droga schodzi w dół i pojawia się miękka, grząska ziemią.

Jest ślisko i niebezpiecznie ponieważ nogi rozjeżdżają się na boki. Zsuwając się po śliskim zboczu zgubiłam okulary 😞

Za to widoki są obłędne.

W miejscu gdzie stoi znak z napisem: „Granica państwa”, skręcam za ścieżką, na przełaj przez łąkę. Stąd widać wyraźnie zalesiony wierzchołek Wysokiej.

Droga ginie w lesie a ja razem z nią.

Śliskie zbocze Wysokiej prowadzi wąską dróżką. Nie ma się czego złapać, więc kilkakrotnie ląduję na p…e.

Wreszcie jestem w lesie. Ale tu też nie ma się z czego cieszyć. Śliskie kamienie, podejście pod sporym nachyleniem i końca nie widać.

Dochodze do miejsca, w którym stykają się dwa szlaki: zielony od wąwozu Homole i niebieski od Białej Wody. Tą trasą będę wracać. Jestem na rozdrożu o nazwie: „Polana pod Wysoką”. Jest to miejsce, które na długo zapada w pamięć, szczególnie po deszczach. Na zdjęciu tego nie widać ale słupek ze szlakówkami stoi w dole a po błotku trzeba się wdrapać na górę. Jeśli ktoś był na Waligórze i pamięta to „ciekawe” podejście to zrozumie o co mi chodzi!

I tak się właśnie wchodzi do góry z „Polany pod Wysoką”. Trzeba użyć rąk, kijków, trawy… Łapiemy za wszystko, co wystaje z ziemi…

Nareszcie jestem na górze!!! Jeszcze kilka kroków i będę na szczycie. Przynajmniej taką mam nadzieję…

Miejsce, które ma takie przyjemne wypłaszczenie nazywa się Kapralowa Wysoka i jest na wysokości 935 m.

Po drodze mijam dwa punkty widokowe.

Przede mną ostatnie podejście, czyli kamienne „schodki”. Zaraz potem będą prawdziwe metalowe schody i w taki sposób dostanę się na punkt uważany za szczyt Wysokiej.

Wysoka, czy inaczej Wysokie Skałki (1050 m n.p.m.) Najwyższy szczyt Pienin zaliczany do Korony Gór Polskich. Niestety po raz kolejny, kiedy tu jestem, nie ma na szczycie pieczątki! Ktoś wyrwał całą skrzynkę! ):

Z Wysokiej widać Tatry, Pieniny, Gorce.

Czas schodzić, więc wracam na metalowe schodki. Jest jesień i szybciej zapada zmrok. Nie chciałabym schodzić w błocie po zmierzchu. Czołówka w tej sytuacji niewiele pomoże.

„Prześlizgnęłam” się przez Polanę pod Wysoką i ruszam szybko w dół zielonym szlakiem, który zaprowadzi mnie wprost do wąwozu Homole.

Przepiękna panorama przede mną, bo ten szlak również jest widokowy a miejsce nazywa się: Polana pod Wysoką.

Szkoda że jest późno i nie ma czasu na podziwianie. ):

Cały szlak z Wąwozu Homole na Wysoką opisałam we wpisie:

Szlak przechodzi częściowo przez las. I tu zaczyna się „jazda”. Nie można przejść bokiem, bo ścieżka wąska. Błoto jest dosłownie wszędzie! Nim doszłam do wąwozu miałam brudne buty, spodnie, plecak, aparat, telefon i ręce do łokci!

Wąwóz Homole również był błotnisty, szczególnie w jego pierwszej części.

Ogólnie to jedno z piękniejszych miejsc w Pieninach (ale nie o zmierzchu).

Wąwóz Homole znajduje się w rezerwacie o tej samej nazwie. Przepływa przez niego potok Kamionka. Założono go w 1963 r. Biura podróży organizują tu jednodniowe wycieczki, doceniając urok tego przepięknego i urokliwego miejsca.

Końcowa część mojej pętelki to drewniana wiata z napisem: „Witamy w Homolach”.

Ledwie zdążyłam. Zanim wyjechałam z Jaworek zrobiło się całkiem ciemno!

Można by uznać wycieczkę za zakończoną. Niestety przede mną jeszcze półtorej godziny w łazience ( bo tyle czasu zajęło mi doczyszczenie wszystkiego po tej ekscytującej ślizgawce!).